About Me

हरी ओम, 

मी रेश्मावीरा नारखेडे पूर्वाश्रमीची रेश्मावीरा हरचेकर....

रेश्मावीरा नारखेडे
मला जर कुणी २००२च्या आधी विचारले असते की स्वतःबद्द्ल काही तरी लिह तर खर सांगू मला काहीच लिहता आले नसते. २००२ मध्ये बापू आयुष्यात आले आणि माझे जगच बदलले. जगच काय तर पूर्णच्या पूर्ण मीच बदलली.

सर्वसामान्यपणे प्रत्येकाचे जसे बालपण जाते तसेच माझेही गेले. परंतु या बालपणात एक सुरेख गोष्ट घडली ती म्हणजे माझ्या आजीने मला कलावती आईंच्या भजनाची आणि कृष्णाची ओढ लावली. बाकी काही चांगले वाईट होते नव्हते ते मी विचारात घेत नाही. परंतु माझ्या आईने व आजीने मला सश्रद्ध केले आणि त्यामुळेच आज माझी "बापूंची श्रद्धावान" म्हणून ओळख झाली. बालपणात भक्तीचा पाया भक्कम करणे हे किती महत्त्वाचे असते हे आज मला कळते.

वसईच्या न्यू इंग्लिश स्कूलमधून दहावी झाले आणि वर्तक कॉलेज, विवा कॉलेज शेवटी मुंबई युनिर्व्हसिटी असा प्रवास करीत एम ए इतिहासपर्यंतचे शिक्षण पूर्ण केले. खर तर मला आयटी फिल्डमध्ये शिरायचे होते. त्याची आवड होती. पण कमी मार्क्समुळे ते शक्य झाले नाही. परंतु बापूकृपेमुळे आज मी आयटी क्षेत्रातच कार्यरत आहे. डिजिटल मार्केटींग, फोटोग्राफी, व्लॉग्स म्हणजे माझे वेड आहे.

त्यापूर्वी दैनिक प्रत्यक्षमध्ये फोटो जर्नालिस्ट म्हणून होते. फोटोग्राफीची कला माझी प्रत्यक्षमध्ये बहरली आणि मी चांगले लिहू शकते याची प्रचिती मला दैनिक प्रत्यक्षमध्येच आली. हा आयुष्याचा महत्त्वाचा टर्निंग पॉईंट ठरला. प्रत्यक्षमध्ये असताना मला विविध गोष्टी शिकता आल्या  आणि माझ्यात सुद्धा एक चांगला डिझायनर लपला आहे याचा मला शोध लागला. 

अशा विविध कलागुणांचा विकास बापूंकडे आल्यावर झाला. बापूंकडे अनिरुद्धाज ऍकेडमी ऑफ डीझास्टर मॅनेजमेंटची डी एम व्ही म्हणून मी खूप कार्यरत होते. तसेच अहिल्या संघाच्या माध्यमातून भारतीय प्राच्यविद्या मार्शल आर्टचे प्रशिक्षण देखील मिळाले. बापूंनी मला खर्‍या अर्थाने समर्थ केले. बाहेरच्या विविध श्रेत्रात प्राविण्य प्राप्त करताना मात्र स्त्रीच्या आयुष्यातील सर्वात महत्त्वाच्या आणि अमूल्य अशा "संसार आणि चूल आणि मूल" जबाबर्‍यांमध्ये तर शून्य मार्क होते. परंतु नंदाईच्या आत्मबलामुळे ह्या जबाबदार्‍यापण सराईतपणे पार पाडण्याचा आत्मविश्वास आला. आज कधीही न आवडणारी कुकींग ही सुद्धा हॉबी झाली आहे. आत्मबलमध्ये नाटकात व डान्समध्ये भाग घेऊन आपण एक उत्कृष्ट अभिनय करू शकतो याची जाणीव झाली. तसेच नाचण्याची हौसपूर्ण झाली.

अशा अनेक अनेक गोष्टी बापूंनी प्रत्यक्षात घडवून आणल्या ज्यामुळे माझे व्यक्तीमत्व ही घडत गेले. आणि अजूनही घडत आहे. 

स्वतःकडे बघताना मी एकाच चष्म्याने बघते ते म्हणजे मी बापू नंदाआईची लेक आहे आणि मग सगळ व्यवस्थित होते. सुरळीत होत. चांगल होत आणि सगळीकडे आनंद आनंद पसरतो. कुणी मला विचारले की तुझे ध्येय काय तर माझे उत्तर एकच असते "आनंदवृत्ती व समाधान मिळविणे" कारण 

साई आनंदवृत्तीची खाण। असलिया भक्त भाग्याचा जाण।परमानंदासी नाही वाण। सदैव परिपूर्ण सागरसा।।

मी अंबज्ञ आहे

टिप्पण्या

Snehaal Kashid म्हणाले…
Hari om
Khupch chan mahiti dili ahe tumhi blog war... Ambadhnya
५ जुलै, २०१७, १०:०३:०० AM
टिप्पणी पोस्ट करा

या ब्लॉगवरील लोकप्रिय पोस्ट

मृत्युच्या कविता -१ - मरण आलं होतं....

इमेज
कामासाठी वणवण फिरत होते हातात होते वजन पण पोटात नाही कण खिशात होता दाम पण संपत नव्हते काम कसबस काम संपवून अखेर जेवायला गेले भुकेचे वादळ केवळ वासानेच शमले पक्वान्नाने भरलेले समोर ताट शेवटी पिण्यासाठी थंडगार ताक घेणार पहिला घास तोच…… समोर रस्त्यावर लक्ष गेले कुणातरी कोवळया पोराला लोकांनी होते बेदम मारले हातातला घास तसाच राहिला होटल मालकाला जाब विचारला………  भुकेचे वादळ शमावयाला म्हणे, पोराने केली होती चोरी फुकट मार बसला अन् नाही मिळाली भाकरी चार दिवस अन्न न मिळालेला पोरगा स्व:तासाठी नाही तर  आईसाठी जगत होता चोरी करुनी का होइना पण आईसाठी सोसत होता……….  लागलीच ते पक्वान्न पॅक करुन त्याला दिले देव दिसला त्याला माझ्यात चटकन माझे पाय धरले ओशाळून मी जरा चार पावले मागे गेले जड़ झाले अंतकरण अन्, त्या दिवशी नाही जेवले……… काय माहित त्यादिवशी मोठं असं काय घडलं होतं ज्यामुळे न शमनाऱ्या माझ्या भुकेला मरण आलं होतं भुकेला मरण आलं होतं - रेश्मा नारखेडे 
अधिक वाचा »

किरण असती बाहू माझे, काहीही न व्यर्थ जात...

इमेज
Updated -  १३ मे २०१३ साली "कमळ पाहिले मी राया" हा अभंग ऐकला. तेव्हा जे मनात उमटल ते पुढील लेखात आहे. आज तब्बल १२ वर्षांनी देखील हा अभंग आणि त्या अभंगावर मनात उमटलेले विचार तसेच आहेत. आज हा अभंग अधिक जवळचा वाटतो. जॉर्ज कार्व्हर अगदी यांची जीवनगाथा बाजूला ठेवून स्वतःच्या जीवनात जेव्हा हा अभंग पडताळून पाहते तेव्हा देखिल हाच विचार प्रवाहित होतो...की किरण असती बाहू माझे,  काहीही ना व्यर्थ जात.. Waste is only Tragedy आयुष्यातील काही मोलाची वर्षे फुकट गेली का? असा मनात प्रश्न उभा राहत असताना सदगुरुकडून उत्तर मिळते...खात्री मिळते...किरण असती बाहू माझे  काहीही ना व्यर्थ जात "जन्म माझा व्यर्थ ना हो मृत्यू लागो सार्थकी" ही प्रार्थना आद्यपिपादादांनी शिकविली. पण हा जन्म आणि हा मृत्यू केवळ एकाच वेळेचा आहे का?  माझा रोजचा होणारा जन्म आणि माझा रोजचा होणारा मृत्यू देखील सार्थकी लागला पाहीजे. माझ्या आयुष्यात येणारे विविध मृत्यू जसे किर्ती-अपकिर्तीचा मृत्यू, कर्तुत्वाचा मृत्यू, अपेक्षा-आशा-निराशा मृत्यू, अशा कोणत्याही प्रकारचे मृत्यू आणि त्या अनुषंगाने होणारे नविन जन्म हे देखिल सार्थ...
अधिक वाचा »

आमचा बापू लय भारी... आत्मबल २०२५ ची कथाच न्यारी..(भाग १)

इमेज
काहीही झाल तरी प्रोग्रॅम मिस करू नकोस. अश्या माझ्या काही फ्रेंड्स कडून एक आठवडा आधीपासून सूचना यायला लागल्या. तिकिटाची जबरदस्त मारामारी होती पण ती सोय आधीच झाल्याने टेन्शन नव्हत. माझी उत्सुकता आधीच ताणली गेली होती.. त्यात मी ठरवलच होत की कार्यक्रम पूर्णपणे एंजॉय करणारच. ज्याच आत्मबल झालाय ना आणि किंवा जो या कार्यक्रमासाठी सेवेला उपस्थित असतो ना त्यालाच ठाऊक आतमध्ये कार्यक्रमाची तयारी करताना काय काय होत असत. कशा घटना घडत जातात, कसे योगयोग जुळत जातात आणि सरते शेवटी या निर्णयाला येऊन पोहचतो की हे जे काय झाले ते आमचे नव्हेच. मोठी आई, बापू आणि नंदाई यांनी सर्व करवून घेतलेले असते. केवळ स्टेजवरील ऍक्टींग किंवा डान्स याचच कौतुक नाही तर यामागे सगळ्यांनाच कराव्या लागणार्‍या असंख्य तडजोडी आणि त्याग या सार्‍याचा परिपाक म्हणजे आत्मबलच स्नेहसंमेलन.  बाकी कुणाला यातून काय मिळत? अस वाटू शकत. पण यातून त्या आत्मबलच्या स्त्रीला जे मिळत ते केवळ तिलाच माहित. तो एक दिवस आणि त्यामागचे सहा महिने तिच्या आयुष्यात एखाद्या गोल्डन डेज सारखे कायमस्वरुपी राहतात.  बापू कृपे मला अश्या कार्यक्रमासाठी दोनदा संध...
अधिक वाचा »