Skip to main content

साद-प्रतिसाद - Marathi Blog of Reshma

Search This Blog

Dr. Paurasinh Aniruddh Joshi_Great Achivement_Must Read

Get link
Facebook
Twitter
Pinterest
Email
Other Apps

Dr. Paurassinh Aniruddh Joshi

http://www.manasamarthyadata.com//uploads/Article%20on%20Dr%20Paurassinh/page1.pdf

http://www.manasamarthyadata.com/uploads/Article%20on%20Dr%20Paurassinh/page2.pdf

Get link
Facebook
Twitter
Pinterest
Email
Other Apps

Comments

Popular Posts

हृदयात कोरली गेलेली गुरुपौर्णिमा २०१०

अनिरुद्धा तुझा मी किती ऋणी झालो!!!! याची पूर्ण अनुभूती गुरुपौर्णिमेला आली...२०१० ही गुरुपौर्णिमा कायमची हृदयात कोरली गेली आहे. केवळ बापू आई दादांचे सुरेख दर्शनच नाही. तर अनेक धडे शिकविणारी ही गुरुपौर्णिमा होती. खरं तरं गुरुपौर्णिमा म्हणजे गुरुला गुरु दक्षिणा देण्याचा दिवस...पण या दिवशी बापूंनीच इतक भरभरून प्रेम दिले तर त्यांना गुरुदक्षिणा देण्यासाठी आपण पूर्णपणे असमर्थ असल्याचे प्रकर्षाने जाणवले..तो भरभरुन देत असलेले प्रेम स्विकारण्या खेरीज मला तरी दुसरे काही जमले नाही..काय वर्णू देवाचा सोहळा...शब्दच नाही...पण नाही...आज कुठून कुठून शब्द शोधून बापूंचे प्रेम मांडण्याचा प्रयास करणारच आहे..हो पण ते कितपत जमेल ह्याची सुद्धा मला शंका वाटतेय...असो गुरुपौर्णिमेला मला फोटोग्राफीची सेवा दिली होती. हे ऐकूनच माझी धडधड वाढली होती आणि चिक्कार आनंद ही झाला होता...म्हणतात ना!!! आनंद पोटात माझ्या माईना!! अशी परिस्थिती झाली होती माझी..रात्रीपासून बापू आई दादांचे असे फोटो काढायचे..तसे फोटो काढायचे अश्या बर्याच योजना बनविल्या. या विचारांनी रात्रीची झोप सुद्धा घाबरली असावी...कारण आलीच नाही ती माझ्यापाशी.

सुरु झाली ग..

सुरु झाली ग..झाली ग...माझ्या आयुष्याची गाडी सोबत लाभली रे मला या बापूरायाची गोडी वेडू वाकुडे पाऊल, या वाटेवर पडू जाय (२) तरी सांभाळे सांभाळे माझी सावळी गुरुमाय... ...आता हिच्या विना माझ्यात जे उरेल ते काय? ॥१॥ सुरु झाली ग.... माझी प्रित हा बापू, त्याच्या प्रितीची नंदाई (२) आईची छाया ग, माया ग दिली या नंदेने झाले रे मी पावन बुडले रे प्रेमाने ॥२॥ सुरु झाली ग... सुचितमामा माझ्यासाठी धावती उठाउठी माझं जीवन जीवन या मामाच्याचसाठी आधार असे हा माझा सावली आईबापूंची ॥३॥ सुरु झाली ग... आद्यपिपा देवयान पंथी नाम घेऊन उरापोटी मी चालली ग, चालली ग आद्यपिपांच्याच पंथी बांधूनी सच्ची घट्ट गाठ त्यांच्या मनगटाशी सुरु झाली ग... माझे शेवटचे ठिकाण या बापूचे चरण बापूच आहे ग आहे ग माझ्या गाडीचा चालक तोची चालक, मालक, माझा प्रेमळ पालक तोची चालक, मालक विश्वाचा प्रेमळ पालक सुरु झाली ग.... - रेश्मावीरा हरचेकर

परेड - एक अविस्मरणिय अनुभव - भाग १ (PARADE)

हरी ओम, यंदाच्या १५ ऑगस्टला परेडच्या म्हणजेच अनिरुद्ध पथक परेडच्या जुन्या आठवणी जाग्या झाल्या. तेव्हाच ठरवल परेड पासून, परेडमुळेच प्रगतीच्या दिशेने झालेला माझा प्रवास तुमच्या सगळ्यांबरोबर शेअर करायचा..या परेडसाठी मी किती काय केले? या पेक्षा या परेडने मला भरपूर काही दिले. आणि ते काय? ते सगळ तुम्हाला सांगणार आहे. जितकं आठवेल तितकं... मला वाटत २००३ मध्ये मी परेडला सुरुवात केली. विक्रोळीच्या विकास हायस्कूल येथे चालायची ना तेव्हा पासून..या परेड बाबत मला कळले ते आमच्या सेंटरवरील दोन मुलांकडून. ते न दर रविवार सकाळी कुठ तरी जायचे. त्यासाठी शनिवारी त्यांच्या हळूच गप्पा चालायच्या..मला तेव्हा जाणवले हे काही तरी शिकायला जात आहेत...मी त्यांना खोदून खोदून विचारले पण ते सांगायला तयारच होईना. मी ही त्यांच्या मागे हात धूवून लागली. शेवटी मला कंटाळून त्यांनी मला सांगितले की आम्ही परेडला जातो. मी त्यांना म्हटले की मी पण येणार. तर चक्क त्यांनी मला सांगितले, "रेश्मा तूला नाही झेपणार" मला राग आला. विक्रोळीला कुठ? काय? काहीच माहित नव्हत. कसा बसा पत्ता मिळवून मी परेड ग्राऊंड पोहोचले. तिथे भरप

Powered by Blogger